Τα τελευταία χρόνια, με ολοένα και αυξανόμενη συχνότητα εκδηλώνονται μεγάλης κλίμακας Φυσικές Καταστροφές με τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, καθώς επίσης και επιπτώσεις στο περιβάλλον. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα είναι ο σεισμός στο Kobe (Ιαπωνία, 1995), ο σεισμός και το τσουνάμι στις χώρες του Ινδικού Ωκεανού (Ινδονησία, Ταϊλάνδη, Ινδία, Σρι Λάνκα, 2004), ο τυφώνας Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη (Αμερική, 2005), ο σεισμός στο Kashmir (Πακιστάν, 2005), ο σεισμός στο Sichuan (Κίνα, 2008), και ο σεισμός και το τσουνάμι στο Tohoku (Ιαπωνία, 2011). Το τελευταίο γεγονός στην Ιαπωνία προκάλεσε και το πυρηνικό ατύχημα στην Fukushima με ανυπολόγιστες συνέπειες σε όλες τις παραμέτρους του περιβάλλοντος, οι οποίες και αναλύονται. Είναι κοινή πλέον πεποίθηση ότι εισερχόμαστε σε μία νέα περίοδο στην οποία οι φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές θα εκδηλώνονται παράλληλα ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης και τεχνολογικής προόδου. Το γεγονός αυτό απαιτεί μία νέα θεώρηση διαχείρισης των καταστροφών και παράλληλα δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.