Η αναπόφευκτη παραγωγή τοξικών και άλλων επικίνδυνων αποβλήτων δημιουργεί την ανάγκη για ασφαλή επιφανειακή ή υπόγεια διάθεσή τους. Παρά την εξέλιξη της νομοθεσίας και των μεθόδων βιομηχανικής παραγωγής, οι κύριες μέθοδοι διάθεσης τοξικών αποβλήτων διεθνώς παραμένουν η υγειονομική ταφή, η διάθεση σε υπόγειους θαλάμους και η εισπίεση σε βαθιές γεωτρήσεις.

Η πιο διαδεδομένη μέθοδος επιφανειακής διάθεσης είναι, κυρίως λόγω κόστους, η υγειονομική ταφή που πρέπει να λειτουργεί με βάση την αρχή "συγκέντρωση και έγκλειση", εμποδίζοντας την είσοδο και έξοδο επιφανειακού και υπόγειου νερού. Η μέχρι τώρα εφαρμογή της μεθόδου που ακολουθούσε τη διαδικασία της "φυσικής διάλυσης και διασκόρπισης" πρέπει να αποφεύγεται σε αντίθεση με την πολλά υποσχόμενη μέθοδο της "πολυδιάθεσης", η οποία περιλαμβάνει ταυτόχρονη διάθεση αστικών, βιομηχανικών και τοξικών αποβλήτων.

Η επιλογή χώρου κατάλληλου για υγειονομική ταφή, πρόσθετα, απαιτεί πολύπλευρη ανάλυση λόγω των νομικών, πολιτικών, κοινωνικών και κλιματολογικών παραμέτρων. Παράλληλα, η ανάγκη περιβαλλοντικής προστασίας προϋποθέτει γεωλογικούς - γεωτεχνικούς περιορισμούς με κυριότερο την ελάχιστη περατότητα.

Η υπόγεια αποθήκευση τοξικών απορριμμάτων έχει σημαντικά υψηλότερο κόστος από την υγειονομική ταφή. Από γεωλογική άποψη, η βραχομηχανική, η υπόγεια υδραυλική και η γεωχημεία πρέπει να συνδυαστούν ώστε να τελειοποιηθούν οι τεχνικές που θα επιτρέπουν μακροπρόθεσμη ασφάλεια. Για την εισπίεση υγρών αποβλήτων σε βαθείς γεωλογικούς σχηματισμούς πρέπει να λαμβάνονται υπόψη υδρογεωλογικά, γεωτεχνικά και γεωλογικά χαρακτηριστικά έτσι ώστε να πληρούνται τα βασικά κριτήρια προστασίας του περιβάλλοντος.