Τα τελευταία χρόνια εκδηλώθηκαν φυσικές καταστροφές, οι επιπτώσεις των οποίων ήταν τεράστιες για μεγάλα γεωγραφικά τμήματα χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν ο σεισμός Μ=9.1 της 24ης Δεκεμβρίου 2004 στον Ινδικό Ωκεανό με την εκδήλωση θαλάσσιων σεισμικών κυμάτων που προκάλεσαν ανυπολόγιστες ζημιές και χιλιάδες θανάτους σε 13 χώρες και ο σεισμός της 8ης Οκτωβρίου 2005 στην περιοχή του Πακιστανικού και Ινδικού Κασμίρ, όπου εκατοντάδες χωριά ισοπεδώθηκαν προκαλώντας χιλιάδες ανθρώπινες απώλειες και τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις. Παρουσιάζονται οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν από τα δύο αυτά καταστροφικά γεγονότα σε ό,τι αφορά το συν- και μετα-καταστροφικό στάδιο διαχείρισης των φυσικών καταστροφών μέσα από τις επιστημονικές αποστολές του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Διαπιστώθηκε ότι τόσο στη φάση έκτακτης ανάγκης, αλλά και στη φάση αποκατάστασης, παρατηρήθηκαν τεράστια προβλήματα, τα οποία ήταν αποτέλεσμα: i) του μεγέθους των φυσικών φαινομένων και των καταστροφών, ii) των φυσικογεωγραφικών χαρακτηριστικών και γεωδυναμικών διεργασιών των περιοχών που επλήγησαν, iii) των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών και iv) των αντιδράσεων της διεθνούς κοινότητας και της προσπάθειας παροχής βοήθειας. Ανάλογα προβλήματα θα πρέπει να επιλύονται από τους φορείς διαχείρισης με βάση την αποκτηθείσα εμπειρία, δεδομένου ότι φαίνεται να εισερχόμαστε σε μία περίοδο με μεγάλη συχνότητα εκδήλωσης φυσικών καταστροφών παγκόσμιας κλίμακας.