Η Κεφαλονιά βρίσκεται στο ΒΔ άκρο του Ελληνικού τόξου και σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων ανατολικά της Ελληνικής τάφρου που αποτελεί ένα ενεργό περιθώριο υποβύθισης της λιθόσφαιρας της Ανατολικής Μεσογείου κάτω από τη λιθόσφαιρα του Αιγαίου. Η ζώνη αυτή τερματίζεται στο ρήγμα μετασχηματισμού της Κεφαλονιάς, που αποτελεί την κύρια τεκτονική δομή της περιοχής διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στην γεωδυναμική της εξέλιξη. Ένα επεισόδιο στη γεωδυναμική εξέλιξη της Κεφαλονιάς είναι και η σεισμική ακολουθία στις αρχές του 2014. Η ακολουθία αυτή περιελάμβανε δύο κύριους σεισμούς ίδιου μεγέθους (Mw 6.0), που εκδηλώθηκαν διαδοχικά σε μικρά διαστήματα τόσο χρόνου (26 Ιανουαρίου και 3 Φεβρουαρίου) όσο και χώρου (στη χερσόνησο της Παλικής). Δύο υποπαράλληλα ρήγματα ΒΑ-ΝΔ διεύθυνσης, κλίσης προς ΝΑ και δεξιόστροφης οριζόντιας ολίσθησης με μικρή ανάστροφη συνιστώσα ενεργοποιήθηκαν στη χέρσο της Παλικής ένα σε κάθε σεισμό. Οι σεισμοί προκάλεσαν επιπτώσεις τόσο στο φυσικό όσο και στο δομημένο περιβάλλον του δυτικού τμήματος της Κεφαλονιάς και ιδιαίτερα στη χερσόνησο της Παλικής, στο δυτικό τμήμα του Αίνου και στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου του Αργοστολίου. Τα γεωδυναμικά φαινόμενα διακρίθηκαν σε πρωτογενή συμπεριλαμβανομένων μόνιμων μετατοπίσεων τεκτονικής προέλευσης (ανυψώσεις και βυθίσεις) και δευτερογενή συμπεριλαμβανομένων εδαφικών ρωγμών, φαινομένων αστάθειας (κυρίως κατολισθήσεις και καταπτώσεις), φαινομένων ρευστοποίησης και υδρολογικών ανωμαλιών. Από τη σύγκριση όλων των διαθέσιμων στοιχείων συμπεραίνεται ότι υπάρχει έντονη συσχέτιση γεωδυναμικών φαινομένων και καταστροφών στο δομημένο περιβάλλον με το γεωδυναμικό και σεισμοτεκτονικό καθεστώς της περιοχής και ειδικότερα με τα ήδη χαρτογραφημένα ενεργά ρήγματα της πληγείσας περιοχής και τις προβολές στην επιφάνεια των ενεργοποιημένων δεξιόστροφων οριζοντιολισθητικών ρηγμάτων, όπως αυτά προέκυψαν από τους μηχανισμούς γένεσης των σεισμών.