Οι σεισμοί της 17 Αυγούστου (Mw=7.4) και 12 Νοεμβρίου (Mw=7.1) του 1999 που εκδηλώθηκαν στην Τουρκία είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση χιλιάδων θανάτων και τεράστιων καταστροφών στο δομημένο περιβάλλον των πόλεων Izmit, Gölcük, Yalova, Adapazari, Düzce και Bolu. Σύμφωνα με τα ενόργανα δεδομένα και τα δεδομένα υπαίθρου οι σεισμοί προήλθαν από ενεργοποίηση τμημάτων της North Anatolian Fault Zone, τα οποία παρουσίασαν δεξιόστροφη οριζόντια μετακίνηση. Κατά μήκος και εκατέρωθεν της εμφάνισης του ίχνους του ρήγματος παρατηρήθηκαν τεκτονικές μορφές που συνδέονται με τα ρήγματα αυτά και οι οποίες είναι αποτέλεσμα διασποράς γεωμετρικών και κινηματικών χαρακτηριστικών στη ζώνη διάτμησης.

Για κάθε περίπτωση από τις προηγούμενες δομές περιγράφεται ο τύπος των ζημιών στα κτίρια, ενώ πρόσθετα περιγράφονται αυτοτελώς και ορισμένοι τύποι ζημιών οι οποίοι οφείλονται στην κινηματική των εκατέρωθεν τεμαχών του ρήγματος. Από την εξέταση χιλιάδων περιπτώσεων καταρρεύσεων διαπιστώθηκε μεταξύ των άλλων ότι στα συνήθη κτίρια από οπλισμένο σκυρόδεμα τα οποία ευρίσκοντo στη ρηξιγενή ζώνη που ενεργοποιήθηκε, πολύ λίγα περιθώρια μη κατάρρευσης υπήρχαν ενώ σε άλλες περιπτώσεις διασώθηκαν και δεν κατάρρευσαν χωρίς όμως να είναι δυνατό να αποδοθούν σε χρήση.