Ο σεισμός του 1953 που ισοπέδωσε την πόλη της Ζακύνθου προξένησε ολοκληρωτική καταστροφή των αρχειακών πηγών που αφορούσαν στους ιστορικούς σεισμούς. Για την ανεύρεση στοιχείων έγινε μακροχρόνια έρευνα και συγκεντρώθηκαν δεδομένα για σεισμικά γεγονότα από τον 14ο αιώνα, πολλά από τα οποία δεν ήταν έως τώρα γνωστά.

Διαπιστώθηκε ότι προκλήθηκαν τα ακόλουθα φαινόμενα: (i) ρευστοποιήσεις εδαφών κατά τους σεισμούς του 1809 και του 1840 σε παραλιακές περιοχές της νήσου, (ii) εδαφικές - σεισμικές διαρρήξεις στους σεισμούς του 1633, 1791, 1820, 1893, 1953, 1959 και ενδεχομένως του 1513 και του 1840, (iii) κατολισθητικά φαινόμενα κυρίως στα όρια της πόλης της Ζακύνθου, των νοτιοανατολικών και των νοτιοδυτικών-δυτικών ακτών, (iv) αναβρασμός πίσσας στην περιοχή του Κεριού κατά τους σεισμούς του 1791 και του 1840 και με επιφύλαξη το 1636, (v) εκλύσεις αερίων στους σεισμούς του 1791, 1809, 1820, 1840 και 1953 και με επιφύλαξη το 1636, (vi) οπτικά φαινόμενα κατά τους σεισμούς του 1729, 1820 και του 1840 στις περιοχές Σχιναρίου - Αλυκών, (vii) μεταβολές στη στάθμη των υπόγειων υδάτων κατά το σεισμό του 1840, (viii) παλιρροιακά κύματα βαρύτητας κατά τους σεισμούς του 1622, 1820, 1899 και με επιφύλαξη του 1636 και (ix) γεωγραφική διαφοροποίηση των καταστροφών στους περισσότερους από τους σεισμούς.

Η μελέτη των γεωδυναμικών μακροσκοπικών φαινομένων των σεισμών των έξι τελευταίων αιώνων αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο για την κατανόηση των νεοτεκτονικών και γενικότερα των γεωδυναμικών διεργασιών, ενώ παράλληλα αποτελεί ένα βασικό εργαλείο χωροταξικού σχεδιασμού και αντισεισμικής οργάνωσης.